Antymisiowa narracja

Niezrozumienie niektorych tematów i niechęć do zdobywania wiedzy zawsze niesie ze sobą ignorancję doprawioną brakiem refleksji. I nie mam tu na myśli Misia o Małym Rozumku, który - sącząc swój niewysłowiony miodek - przez pryzmat dziecięcej naiwności spoziera na świat. Chodzi mi przede wszystkim o dorosłe niedźwiedzie, zwłaszcza te sprawujące władzę. Wydaje się, że po raz kolejny w Stumilowym Lesie nasz bajkowy kolega mógłby zastanowić się nad swym losem słowami zaproponowanymi przez Czesława Miłosza w "Piesku przydrożnym. Krzyś" - "Ja, Kubuś Puchatek, nagle muszę rozmyślać o sprawach za trudnych dla mego małego rozumku. Nigdy nie zastanawiałem się nad tym, co tam jest za naszym ogrodem, w którym zamieszkaliśmy ja, Prosiaczek, Królik, Kłapouchy z naszym przyjacielem Krzysiem". Paradoksalnie i dziś chodziłoby o kwestie eschatologiczne, lecz nie o śmierć Krzysia (Christophera Robina Milne), ale zdrowego rozsądku.

Wszyscy pochodzimy od jakiegoś Kubusia Puchatka, Misia Uszatka czy Misia Colargola, którzy towarzyszą nam w dzieciństwie i sprawiają, że mimo różnych rodzin choć na moment czas ten staje sie sielskim, anielskim. I gdy nawet wpadamy do studni, gdzie wydłużają nam się nogi, rośniemy, zakładamy garnitur/garsonkę, pojawia się na naszej twarzy broda, siwiejemy z czasem i umieramy, na każdym etapie nosimy w sobie pamięć "misia". Jednak wtedy może okazać się niespodziewanie, że przestrzeń za Stumilowym Lasem wypełniona jest zupełnie inną narracją, wygłoszoną ex catherda prawdą objawioną, iż "bohater z kreskówki, nienoszący spodni, o nieokreślonej płci, nie może być wzorem dla dzieci". Nie może i nie jest - przynajmniej w Tuszynie koło Łodzi, gdzie radni z tego powodu wstrzymali kandydaturę Misia Puchatka na patrona miejscowego placu zabaw.

Chciałabym powiedzieć za Krzysiem, że "to wszystko mi się tylko śniło, bo było jakieś nieprawdziwe. Zawsze dla mnie prawdziwy byłeś tylko ty, Puchatku, i nasze wspólne zabawy”.